Nonaka en Takeuchi: The new new development game

Ik kreeg het van Dirk Jan. Nonaka en Takeuchi schreven al in 1986 in Havard Business Review over multidisciplinaire teams die nieuwe producten ontwikkelden. Ze noemden het Scrum.
Ze constateerden dat een aantal bedrijven de ontwikkeling van nieuwe producten op een andere manier aanpakten. Eerst was dat, zoals ook bij veel IT-projecten, op een watervalmanier: eerst bedenkt iemand het product, dan gaat iemand anders specificaties opstellen, weer iemand anders gaat zich bezighouden met de verpakking, iemand anders met de te gebruiken materialen, nog iemand met de printplaten etc. etc. In Japan begon men multidisciplinaire teams te vormen die wat los van de organisatie stonden. Ze kregen een opdracht: “maak een kleine lichtgewicht automatische camera, die gemakkelijk te gebruiken is en 30% goedkoper is dan de huidige gangbare prijzen.”

Nonaka en Takeuchi onderzochten deze ontwikkeling en kwamen op 6 kenmerken van dit nieuwe ontwikkelproces:
1. ingebouwde instabiliteit: de teams krijgen veel ruimte maar ook een enorme uitdaging mee
2. zelforganiserende project teams: de teams kennel been hierarchy maar organiseren zichzelf. Daarvoor benoemden Nonake en Takeuchi drie randvoorwaarden: autonomie, zelf-trancendentie (het team begint haar eigen randvoorwaarden te vormen en stelt deze telkens opnieuw ter discussie) en kruisbestuiving (het team is multidisciplinair)
3. elkaar overlappende ontwikkelfasen: om te zorgen dat de overgang tussen de fasen naadloos verloopt
4. leren op verschillende niveaus: eigenlijk een continu trial and error proces, waarbij specialisten van elkaars vakgebieden leren en waarbij het hele team ook van ontwikkelingen in de omgeving leert
5. subtiele controlemechanismen: in plaats van hiĆ«rarchie zijn de controlemechanismen veel meer ingesteld op het selecteren van de “juiste” mensen, belonen op groepsniveau in plaats van individueel, toestaan maar ook snel opsporen van fouten, klanten en leveranciers betrekken, zodat het denkwerk niet te veel op zichzelf staat
6. overdragen van kennis binnen de organisatie: waar mogelijk het “institutionaliseren” van de geleerde lessen

Tot op de dag van vandaag zien we dit soort principes terugkomen in Scrum-teams en in het algemeen in multidisciplinaire teams. Als de wetenschappers die ze zijn, zeggen Nonaka en Takeuchi er natuurlijk (terecht) bij dat er beperkingen zijn aan de inzet van het model (bijvoorbeeld als het ontwikkelproces te complex is, zoals in de luchtvaart). Maar tegelijkertijd laten ze ook zien hoe de ontwikkeltijd voor nieuwe producten enorm terug gebracht kan worden door de toepassing van deze principes. En als het dan in 1986 al geschreven is, dan vind ik het toch wel erg inspirerend..

Hier is het artikel in pdf.