Recensie: Robert Hoppe – The governance of problems

the governance of problems

“Puzzling, powering and participation”

Ik las “the governance of problems” op suggestie van Wiepke Maljers. Voordat ik ook maar begon te lezen had ik drie aannames, waarvan er twee nogal verkeerd bleken te zijn. De eerste klopte: the governance of problems gaat over hoe je maatschappelijke problemen kan aanpakken. De tweede was: Robert Hoppe, dat is vast een Amerikaanse wetenschapper ergens aan de Kennedy School of Government of iets dergelijks. Niet helemaal: Rob Hoppe is prof aan de universiteit Twente. En de derde was gebaseerd op de tweede: the governance of problems zal wel een lekker leesbaar New York Times bestseller achtig boek zijn. Ehm.. nee: het is een tamelijk wetenschappelijk boek. Zo leesbaar was het niet, maar dat doet niet af aan de kwaliteit.

De ondertitel puzzling, powering and participation vind ik wel sterk; het geeft goed weer hoe beleid op maatschappelijke problemen tot stand komt. Puzzling duidt dan op het onderzoek wat nodig is en de benodigde kennis, powering op de machtsverhouding die bepalend kan zijn en participation op het proces van betrekken van de verschillende partijen.

In mijn woorden neemt Hoppe een aantal standpunten in:

– we moeten ons bij het oplossen van maatschappelijke problemen meer richten op de structurering van het probleem dan meteen op de oplossing

– verschillende problemen hebben verschillende oplossingen en vooral ook verschillende processen om tot de oplossing te komen

– hij maakt een indeling in verschillende problemen en hun kenmerken en legt dat tegen verschillende mensbeelden, verschillende manieren om beleid te maken. er valt (in de ideaaltypen) vrij goed een match te maken tussen deze.

– waar we vroeger probeerden met wetenschapelijke benadering maatschappelijke problemen op te lossen houden we meer rekening met macht en participatie: “making sense together”. En voor de goede orde: dat is geen achteruitgang.

Die verschillende probleemsoorten zijn erg verhelderend en het geeft een goed kader voor de manieren die er zijn om ze aan te pakken en de mensbeelden die passen bij de probleemsoorten. Puntje van aandacht: door verschillende groeperingen kunnen dezelfde problemen ook als verschillende probleemsoorten worden geinterpreteerd. Hier zijn ze:

– ongestructureerde problemen: we zijn het niet eens over de richting van de oplossing en we zijn het ook niet eens over de middelen die tot de oplossing moeten leiden. Lees: IS en terrorisme op dit moment

– deels gestructureerde problemen (doel): we zijn het eens over het doel maar we zijn het niet eens over de middelen die tot dat doel leiden: moet je armoede oplossen door iedereen een uitkering te geven of door hulp te bieden in het vinden van een baan of ander inkomen

– deels gestructureerde problemen (middel): we zijn het niet eens over het doel, we zijn het wel eens over de middelen die kunnen worden ingezet om het probleem op te lossen: vaccinatie helpt tegen griep, maar moeten we grootschalig iedereen inenten, moeten we alleen op verzoek inenten, moeten we alleen bepaalde leeftijdsgroepen inenten

– gestructureerde problemen: we zijn het eens over het doel en we zijn het eens over de middelen: als mensen ziek zijn dan hebben ze als eerste aanspreekpunt hun huisarts. die kan eventueel doorverwijzen naar een specialist.

Let op: die laatste is op dit moment een gestructureerd probleem omdat er niet al te veel wanklanken zijn tegenover dit beleid. In België kunnen mensen rechtstreeks een afspraak maken bij een specialist. wie weet ontstaat er nog grote verdeeldheid in Nederland of we dat daar ook niet moeten invoeren. Dan wordt het een deels gestructureerd probleem (doel).

Ook leuk: tijdens het lezen wordt je meegenomen in een aantal andere theorieën zoals grid-group theory, niet geheel toevallig ook al een indeling in vier. Cultural bias-theorie, ook al een indeling in vier.

Het is geen pageturner, maar het is wel interessant. Hoppe beargumenteert zijn stellingen heel goed, het sluit sowieso aan bij mijn beelden van diversificatie van oplossingen. De voorbeelden van Hoppe gaan over serieuze maatschappelijke zaken: AIDS in de jaren tachtig, een milieuschandaal waar de gemeente Amsterdam bij betrokken was, de Deltawerken, prenatale screening. Door de indeling van Hoppe kun je beter plaatsen hoe dit indertijd gegaan is en het biedt aanknopingspunten om nieuwe zaken aan te pakken.

Ten slotte (beetje off topic): redelijk schokkend, verfrissend, eerlijk vond ik een citaat in het boek terug, van een artikel dat blijkbaar in de New York Times heeft gestaan en dat een goed beeld gaf van de wereldbeschouwing van de regering Bush:

(Ron Suskind , ‘Without a doubt’, The New York Times Magazine, 17 October 2004): ‘In the summer of 2002, after I had written an article … that the White House didn’t like … I had a meeting with a senior adviser to Bush. He expressed the White House’s displeasure, and then he told me something that at the time I didn’t fully comprehend – but which I now believe gets to the very heart of the Bush presidency. The aide said that guys like me were “in what we call the reality-based community,” which he defined as people who “believe that solutions emerge from your judicious study of discernible reality.” I nodded and murmured something about enlightenment principles and empiricism. He cut me off. “That’s not the way the world really works anymore,” he continued. “We’re an empire now, and when we act, we create our own reality. And while you’re studying that reality – judiciously, as you will – we’ll act again, creating other new realities, which you can study too, and that’s how things will sort out. We’re history’s actors … and you, all of you, will be left to just study what we do.”

http://doc.utwente.nl/87036/

http://www.amazon.com/The-Governance-Problems-Puzzling-Participation/dp/1847429629