Rini van Solingen, Eelco Rustenburg: De kracht van Scrum

“Een inspirerend verhaal over een revolutionaire projectmanagementmethode”

Hmm kennen we “The goal” en “The race” nog van Eli Goldratt? Daar deed het me enorm aan denken: een roman waarin een bedrijfskundig concept op verhalende wijze wordt toegelicht, rijkelijk geïllustreerd door een mysterieuze goeroe en toegepast in een probleemsituatie..

Dat gezegd hebbende is “De kracht van Scrum” een hartstikke leuk boekje, dat je in een paar uur uit hebt. Ok, misschien moet je het twee keer lezen om de termen een beetje tot je te laten doordringen..
Maar, anders dan gewoon met Scrum beginnen en werken, of Jeff Sutherland langs laten komen, is het boekje wel een hele goede manier om kennis te maken met Scrum.

Het verhaal: Pekka, een mysterieuze Finse software-ontwikkelingsgoeroe ontmoet bij toeval Mart, een getergde CTO met deadlineproblematiek en leert hem een nieuwe ontwikkelmethode: Scrum. De rest van het boek is gejubel over hoe het ontwikkelteam, na enig zuchten, de methode omarmt, hoe de productiviteit van het team toeneemt, hoe de kwaliteit en stabiliteit van de software verbetert, de klant blijer wordt, de CTO beter slaapt en hoe er alleen nog maar zaken worden ontwikkeld die echt toegevoegde waarde geven. Gelukkig zijn de auteurs zelf ook niet te beroerd om hun eigen kwaliteiten in het fictiegenre ter discussie te stellen.

Mocht ik te negatief klinken: het is een aanrader! In Scrum zit een aantal “zelfreinigende” psychologische mechanismen verborgen die ik nou precies belangrijk vind in management: de mensen in het team zelf verantwoordelijkheden en bevoegdheden geven, een transparant proces inrichten met natuurlijke meetmomenten, je opdrachtgever dicht bij je houden en in zijn rol duwen en focussen op zichtbare toegevoegde waarde die in reële stappen wordt gehaald.

http://www.bol.com/nl/p/de-kracht-van-scrum/1001004008563933/

Nonaka en Takeuchi: The new new development game

Ik kreeg het van Dirk Jan. Nonaka en Takeuchi schreven al in 1986 in Havard Business Review over multidisciplinaire teams die nieuwe producten ontwikkelden. Ze noemden het Scrum.
Ze constateerden dat een aantal bedrijven de ontwikkeling van nieuwe producten op een andere manier aanpakten. Eerst was dat, zoals ook bij veel IT-projecten, op een watervalmanier: eerst bedenkt iemand het product, dan gaat iemand anders specificaties opstellen, weer iemand anders gaat zich bezighouden met de verpakking, iemand anders met de te gebruiken materialen, nog iemand met de printplaten etc. etc. In Japan begon men multidisciplinaire teams te vormen die wat los van de organisatie stonden. Ze kregen een opdracht: “maak een kleine lichtgewicht automatische camera, die gemakkelijk te gebruiken is en 30% goedkoper is dan de huidige gangbare prijzen.”

Nonaka en Takeuchi onderzochten deze ontwikkeling en kwamen op 6 kenmerken van dit nieuwe ontwikkelproces:
1. ingebouwde instabiliteit: de teams krijgen veel ruimte maar ook een enorme uitdaging mee
2. zelforganiserende project teams: de teams kennel been hierarchy maar organiseren zichzelf. Daarvoor benoemden Nonake en Takeuchi drie randvoorwaarden: autonomie, zelf-trancendentie (het team begint haar eigen randvoorwaarden te vormen en stelt deze telkens opnieuw ter discussie) en kruisbestuiving (het team is multidisciplinair)
3. elkaar overlappende ontwikkelfasen: om te zorgen dat de overgang tussen de fasen naadloos verloopt
4. leren op verschillende niveaus: eigenlijk een continu trial and error proces, waarbij specialisten van elkaars vakgebieden leren en waarbij het hele team ook van ontwikkelingen in de omgeving leert
5. subtiele controlemechanismen: in plaats van hiërarchie zijn de controlemechanismen veel meer ingesteld op het selecteren van de “juiste” mensen, belonen op groepsniveau in plaats van individueel, toestaan maar ook snel opsporen van fouten, klanten en leveranciers betrekken, zodat het denkwerk niet te veel op zichzelf staat
6. overdragen van kennis binnen de organisatie: waar mogelijk het “institutionaliseren” van de geleerde lessen

Tot op de dag van vandaag zien we dit soort principes terugkomen in Scrum-teams en in het algemeen in multidisciplinaire teams. Als de wetenschappers die ze zijn, zeggen Nonaka en Takeuchi er natuurlijk (terecht) bij dat er beperkingen zijn aan de inzet van het model (bijvoorbeeld als het ontwikkelproces te complex is, zoals in de luchtvaart). Maar tegelijkertijd laten ze ook zien hoe de ontwikkeltijd voor nieuwe producten enorm terug gebracht kan worden door de toepassing van deze principes. En als het dan in 1986 al geschreven is, dan vind ik het toch wel erg inspirerend..

Hier is het artikel in pdf.