How to transform your life by telling the truth

Een mindblower als nooit tevoren, en toch eigenlijk zo’n eenvoudige boodschap: wees zo eerlijk mogelijk.
Blanton, die 64 was ten tijde van het schrijven en heel wat heeft meegemaakt in zijn psychologische praktijk, zegt dat we eigenlijk allemaal heel ongelukkig worden van alle leugens in ons leven:
– we schamen ons voor dingen die we ooit gedaan hebben: of waar we niet voor uit durven komen: wat we andere mensen aangedaan hebben, seksualiteit, een abortie, vreemdgaan en liegen daar dus over
– we durven niet te zeggen wat we ergens van vinden, waardoor we van alles opkroppen en ons in allerlei bochten wringen om maar niet de waarheid te vertellen
– we bouwen allemaal beelden op van onze “identiteit” om daar vervolgens zo krampachtig mogelijk aan vast te houden, wat ook een vorm van liegen meebrengt.

Een beetje esoterisch beargumenteert Brad Blanton dat we als baby volmaakt open van geest zijn, maar zo gauw we iets beginnen te leren gaan we steeds meer op de automatische piloot doen (omdat we op basis van één ervaring de conclusie trekken dat het altijd zo gaat), waardoor we niet meer open naar situaties kijken. We krijgen van alles aan morele normen etcetera aangeleerd van onze ouders en onze omgeving, en die bepalen “hoe we over dingen denken”. Als een oom of tante een keer zegt dat “stoere jongens niet mogen huilen”, dan nemen we dat de rest van ons leven mee. En omdat we, of liever gezegd onze geest, zo graag een identiteit willen hebben en consistent willen zijn houden we daar vervolgens massaal aan vast. En eigenlijk worden we daar doodongelukkig van.

Blanton heeft het met name gemunt op religies en de advocatuur, omdat de mensen in die werelden een wereldbeeld opgedrongen krijgen dat per definitie kunstmatig is, niet op werkelijke perceptie gebaseerd en wel enorm normatief. En als je dan de hele dag je best doet om volgens dat wereldbeeld te leven, en je wordt geconfronteerd met je eigen tekortkomingen, lustgevoelens, uitzonderingssituaties, wensen en dingen die je niet kan verklaren vanuit je wereldbeeld, dan doet dat heel, heel pijn.

De oplossing is: radicale eerlijkheid. En wel op drie niveaus:
– eerlijk zijn over je verleden: biecht dat slippertje op, kom uit voor je geheime angsten of verlangens, vertel aan je ouders wat je in je jeugd hebt uitgespookt. Het gaat je enorm opluchten en je loopt niet meer met een last op je schouders rond
– eerlijk zijn over je gevoelens: zorg dat je in staat bent om in het moment zelf je woede, verdriet, angst en dergelijke te uiten, zodat je zo weinig mogelijk emotionele baggage meeneemt
– eerlijk zijn over je identiteit: hou op met krampachtig vasthouden aan je identiteit, en toets je denkbeelden aan de werkelijkheid. Als je niet allerlei kunstmatig gefabriceerde waarden en normen hoeft te verdedigen de hele dag dan herwin je de openheid en het bewustzijn van je kindertijd en kun je omgaan met situaties zoals ze echt zijn op dat moment.

Waarvan akte.

Blanton is in de eerste hoofdstukken heerlijk concreet, waardoor ik bijna iedere zin echt even moest laten binnenkomen. Verder op in het boek verliest hij zich in filosofieën over de openheid van kinderen en zegt hij min of meer acht keer hetzelfde in verschillende bewoordingen. Maar met die eerste hoofdstukken in gedachten is hem dat vergeven.

http://www.radicalhonesty.com/